ابن رشیق

ابن رشیق . [ اِ ن ُ رَ ] (اِخ ) ابوعلی حسن بن رشیق . پدرش مملوک محرَّر رومی بوده و زرگری پیشه داشته . بین 385 و 390 هَ .ق . در مسیله از شهرهای افریقیه متولد و456 یا 463 در شهر مازر واقع در صقلیه درگذشته است . او ادیبی لغوی و شاعر بود و در قیروان معز باﷲ فاطمی را مدح میگفت . وقتی در آنجا فتنه ای افتاد و قبائل عرب این شهر را غارت کردند. معز باﷲ، و ابن رشیق با او، به مهدیه گریختند خلیفه بدانجا رحلت کرد و ابن رشیق به صقلیه رفت . از تألیفات اوست : عمده در نقد شعر. قراضةالذهب فی نقد اشعار العرب . کتاب الشذوذ در لغت . کتاب الانموذج . (از بغیةالوعاة) (ابن خلکان ).