ابن شنبوذ

ابن شنبوذ. [ اِ ن ُ شَم ْ/ ش َ ن َ ](اِخ ) ابوالحسن محمدبن ایوب بن الصلت بغدادی . مقری مشهور. گویند او قرآن را بقرائت های شاذ تلاوت میکرد و ابن مقله ٔ وزیر وی را بدین گناه گرفته چند روز بازداشت و بمحضر بعض علماء وقت بقرائتهای خویش اعتراف و سپس توبه کرد. او مردی سلیم دل بود و ابن الندیم گوید وی بمحبس دارالسلطات (؟) در 238 هَ .ق . وفات یافت .