ابن مردانلغتنامه دهخداابن مردان . [ اِ ن ُ ؟ ] (اِخ ) ابوموسی عیسی بن مردان . ازعلمای نحو. او از شاگردان ابوطالب و از روات ِ اوست .او راست : کتاب القیاس علی اصول النحو. (ابن الندیم ).
