ابن هندو

ابن هندو. [ اِ ن ُ هَِ ] (اِخ ) ابوالفرج علی بن حسین بن هندو. او در طب شاگرد ابوالخیر حسن بن سوار بغدادی است . فیلسوف و طبیب و شاعر ایرانی بدربار آل بویه . چندی کاتب عضدالدوله ٔ دیلمی بود و کتب عدیده در طب و فلسفه دارد و ابومنصور ثعالبی مقام او را در شعر ستوده و وی را از ندماء صاحب بن عباد گفته است و از اشعار اوست :
ما للمعیل و للمعالی انما
کسب المکارم للوحید الفارد
فالشمس تجتاب السماء فریدة
و ابوبنات النعش فیها راکد.
و نیز:
خلیلی ّ لیس الرأی ماتریان
فشانکما انی ذهبت لشانی
خلیلی ّ لولا ان فی السعی رفعة
لما کان یوماً یداب القمران .
او راست : کتاب مفتاح الطب و الکلم الروحانیه من الحکم الیونانیه و المقالة المشوفه فی المدخل الی علم الفلسفه و جز آن . وفات او در 420 هَ . ق . بشهر گرگان بوده است و حاجی خلیفه در ذکر مفتاح الطب 410 مینویسد.