ابوالبقاء

ابوالبقاء. [ اَ بُل ْ ب َ ] (اِخ ) محب الدین عبداﷲبن ابی عبداﷲالحسن بن ابی البقاء عبداﷲبن حسین عکبری ، و کنیت او ابوفضیل ادیب نحوی فقیه و حاسب حنبلی . مولد او بغداد به سال 538 هَ . ق . او در نحو شاگرد ابن خشاب و یحیی بن نجاح بود. وقتی تدریس مدرسه ٔ نظامیه را با شرط قبول مذهب شافعی بدو دادند و او سر باززد. وی در کودکی بعلت آبله نابینا گشت ، گویند کتب را بر او میخواندند و او مطالب را در ذهن خویش فراهم می آورد و سپس بکاتب املا میکرد و طریقه ٔ تألیف او بدین گونه بود. وفات او در 616 هم به بغداد بود. او راست : شرح کتاب ایضاح ابوعلی فارسی . شرح دیوان متنبی معروف بشرح عکبری .شرح لمع ابن جنی . شرح مفصل زمخشری . شرح خطب ابن نباته . کتاب اعراب القرآن موسوم به تفسیرالتبیان . کتاب اعراب الحدیث . کتاب اعراب الحماسة. شرح مقامات حریری .