ابوالقاسم
لغت‌نامه دهخدا
ابوالقاسم . [ اَ بُل ْ س ِ ] (اِخ ) امام الدین رافعی بن ابوسعید رافعی قزوینی مشهور به بابویه . او در 633 هَ . ق . بقزوین درگذشته است و مؤلف شرح صغیر و کبیر اوست . و قطعه ٔ ذیل به پدر و پسر هر دو نسبت شده است :
طلب کردن علم از آن است فرض
که بی علم کس را بحق راه نیست
کسی ننگ دارد ز آموختن
که از ننگ نادانی آگاه نیست .
رجوع به مجمعالفصحاء و ریاض العارفین شود.
طلب کردن علم از آن است فرض
که بی علم کس را بحق راه نیست
کسی ننگ دارد ز آموختن
که از ننگ نادانی آگاه نیست .
رجوع به مجمعالفصحاء و ریاض العارفین شود.
