ابوبلقیالغتنامه دهخداابوبلقیا. [ اَ بو ب ِ ] (معرب ، اِ) (از یونانی اَپُپِلِسَن ، شاید مصحف ابوبلسینا) فالج که جز اندامهای چهره هر دو شق تن را فراگیرد.
