ابوجعفر

ابوجعفر. [ اَ ج َ ف َ ] (اِخ ) قطب الدین محمود یا محمدبن محمد رازی ورامینی بویهی . نسب او به آل بویه می پیوندد. حکیم و فاضلی معروف ، و در فقه شاگرد علامه ٔ حلی و در معقول تلمیذ قاضی عضد ایجی است و چون مدتی در دمشق بمدرسه ٔ ظاهریه در یکی از حجرات تحتانی منزل کرد به قطب تحتانی مشهور است . او راست : شرح شمسیه و شرح مطالع و محاکمات (حاشیه بر شرح اشارات ) و حاشیه ٔ کشاف و شرح قواعد و شرح مفتاح و رساله ای در تحقیق کلیات و رساله ای در تصور و تصدیق و شرح حاوی . وفات او به سال 677 هَ . ق . بوده است .