ابوطاهر

ابوطاهر. [ اَ هَِ ] (اِخ ) تبانی . یکی از معاریف آل تبان و از اعیان قضات . اوقضای طوس و نسا داشت و از دست مسعود غزنوی به رسالت نزد قدرخان شد و آنگاه که با مهدها [ دختر قدرخان ودختر بغراتکین ] از ترکستان بازمی گشت به پروان فرمان یافت در شعبان 424 هَ . ق . و شاید ابوطاهری که منوچهری او را به قصیده ای مدح گفته همین ابوطاهر است :
نوبهار این مفرش صدرنگ پوشد تا مگر
دوستار دوستان خواجه بوطاهر شود.
و ممکن است این ممدوح ابوطاهر احمدبن حسن میمندی باشد. رجوع به آل تبان در این لغت نامه و رجوع به ص 77و 194 (در این جا هم در چ ادیب و هم چ فیاض به غلط ابوطالب آمده است .) و 196، 205، 206، 207، 298، 211،212،، 366، 434، 536 و 538 تاریخ بیهقی چ ادیب شود.