ابوعبدا
لغت‌نامه دهخدا
ابوعبدا. [ اَ ع َ دِل ْ لاه ] (اِخ ) حسین بن عبدالسلام . معروف به جمل . شاعری مشهور مادح خلفاء وامراء. او بدمشق نزد احمدبن مدبّر که مقصد شعرای عصر بود شد و این احمد را رسم چنان رفته که بشعرهای مدیحه ٔ خویش چون نیکو بودی صلات جزیله عطا کردی و اگر سخیف و ردی بودی او را با یکی از خدام خویش به مسجد جامع گسیل کردی و خادم تا شاعر صد رکعت نماز نگذاردی او را رها نکردی . ابوعبداﷲ حسین جمل اشاره به این رسم احمد قطعه ٔ ذیل بگفت و بر وی بخواند و صلت یافت :
اردنا فی ابی حسن مدیحا
کما بالمدح تنتجع الولاة
فقالوا کرم الثقلین طراً
و من جدواه دجلة و الفرات
و قالوا یقبل الشعراءلکن
اجل صلات مادحه الصلوة
فقلت لهم و ما یغنی عیالی
صلاتی انما الشأن الزکاة
فیأمر لی بکسر الصادمنها
فتصبح لی الصلاة هی الصلات .
مولد او پیش از سال 170 هَ . ق . بود و عمری طویل یافت و به مصر مأمون را مدح گفت و نیز مدائحی در شأن امرای دیگر وقت دارد. وفات او بربیعالاَّخر سال 258 هَ . ق . بوده است .
اردنا فی ابی حسن مدیحا
کما بالمدح تنتجع الولاة
فقالوا کرم الثقلین طراً
و من جدواه دجلة و الفرات
و قالوا یقبل الشعراءلکن
اجل صلات مادحه الصلوة
فقلت لهم و ما یغنی عیالی
صلاتی انما الشأن الزکاة
فیأمر لی بکسر الصادمنها
فتصبح لی الصلاة هی الصلات .
مولد او پیش از سال 170 هَ . ق . بود و عمری طویل یافت و به مصر مأمون را مدح گفت و نیز مدائحی در شأن امرای دیگر وقت دارد. وفات او بربیعالاَّخر سال 258 هَ . ق . بوده است .
