اجاءة
لغت‌نامه دهخدا
اجاءة. [ اِ ءَ ] (ع مص ) آوردن . بیاوردن . || مضطر گردانیدن . مُلْجَاء گردانیدن . (تاج المصادر).
- امثال :
شرّ ما یجیئک الی مخّة عرقوب ؛ المعنی : ما الجأک الیها الاّ شرّ، ای فقر و فاقة و ذلک لان ّ العرقوب لامخ ّ له و انما یحوج الیه من لایقدر علی شی ٔ. یضرب للمضطر جدّا. (منتهی الارب ).
|| اجاء النعل ؛ پیوند کرد کفش را یا به دوال دوخت آن را. (منتهی الارب ).
- امثال :
شرّ ما یجیئک الی مخّة عرقوب ؛ المعنی : ما الجأک الیها الاّ شرّ، ای فقر و فاقة و ذلک لان ّ العرقوب لامخ ّ له و انما یحوج الیه من لایقدر علی شی ٔ. یضرب للمضطر جدّا. (منتهی الارب ).
|| اجاء النعل ؛ پیوند کرد کفش را یا به دوال دوخت آن را. (منتهی الارب ).
