احتکاءلغتنامه دهخدااحتکاء. [ اِ ت ِ ] (ع مص ) استوار شدن . (منتهی الارب ). || احتکاء عقده ؛ گره بستن . گره زدن . بستن گره را. || سمعت الاحادیث فمااحتکی فی صدری منها شی ٌٔ؛ یعنی نخلید در دل من . بدل من نچسبید. در من اثری نکرد.
