احتکاک
لغتنامه دهخدا
احتکاک . [ اِ ت ِ ] (ع مص )خویشتن را بچیزی بخاریدن . (زوزنی ). خویشتن درمالیدن بوی . با هم خراشیدن . با هم مالیدن . (غیاث ). || محتاج خاریدن شدن . || با کسی واکوشیدن . (زوزنی ). با کسی کوشیدن . (تاج المصادر). کاویدن با کسی . || احتکاک در صدر؛ خلیدن در دل .
