احمد
لغت‌نامه دهخدا
احمد. [ اَ م َ ] (اِخ ) شریشی ملقب به کمال الدین . محمدبن شاکر در فوات الوفیات (جزء 1 ص 60) آردکه او به بدرالدین بن الدقاق ناظر اوقاف حلب نوشت :
مولای بدرالدین صل مدققا
صیره حبک مثل الخلال
لاتخش من عار اذا زرتنی
فمایعاب البدر عندالکمال .
شیخ صدرالدین بن وکیل بیت المال گوید: چون این دو بیت بدو رسید در جواب نوشت :
یا بدر لاتسمعن قول الکمال
فکل ما نمق زور محال
فالنقص یعرو البدر فی تمه
و ربما یخسف عندالکمال .
و هم بدر مذکور بزیارت ابن الشریشی رفت و بدیداراو نایل نیامد، و این ابیات بدو نوشت :
ان کمال الدین اذ زرته
اصلحه اﷲ علی کل حال
وجدت حظی عنده ناقصا
فصح ان النقص عندالکمال .
مولای بدرالدین صل مدققا
صیره حبک مثل الخلال
لاتخش من عار اذا زرتنی
فمایعاب البدر عندالکمال .
شیخ صدرالدین بن وکیل بیت المال گوید: چون این دو بیت بدو رسید در جواب نوشت :
یا بدر لاتسمعن قول الکمال
فکل ما نمق زور محال
فالنقص یعرو البدر فی تمه
و ربما یخسف عندالکمال .
و هم بدر مذکور بزیارت ابن الشریشی رفت و بدیداراو نایل نیامد، و این ابیات بدو نوشت :
ان کمال الدین اذ زرته
اصلحه اﷲ علی کل حال
وجدت حظی عنده ناقصا
فصح ان النقص عندالکمال .
