احناءلغتنامه دهخدااحناء. [ اِ ] (ع مص ) مهربانی کردن . (تاج المصادر بیهقی ). احناء مراءة بر ولد؛ شفقت و مهربانی زن بفرزند: احنت المراءة علی ولدها؛ مهربانی کرد زن بر فرزندان خود، و شوی نکرد پس از مردن پدر آنان . (منتهی الارب ).
