اخرجه
لغت‌نامه دهخدا
اخرجه . [ اَ رِ ج َ ] (اِخ ) آبی است در متن راه نخستین از جانب چپ سمیراء. (معجم البلدان ). || چاهی است در بن کوهی . (منتهی الارب ). بکری ذکر آن آورده و گوید نام چاهی است در بادیه و آن را در بن کوهی اخرج کنده اند و دو رنگ دارد و ازین رو نام آنرا از همین ماده مشتق کرده اندو چاهی دیگر نیز در بن کوهی اسود است که آنرا «اسودة» گفته اند بر مثال اخرجه . (ضمیمه ٔ معجم البلدان ).
