اخرواط
لغتنامه دهخدا
اخرواط. [ اِ رِوْ وا ] (ع مص ) تیز رفتن . تیز گذشتن . تیز در چیزی درآمدن . (زوزنی ). || اخرواط طریق بر کسی ؛ دراز کشیدن راه بدو. || بدور و دراز کشیده شدن شعر. || اخرواط لحیة؛ دراز شدن ریش با عرضی کم . || اخرواط دام در پای شکاری ؛ منقلب گشتن و بند شدن دام بر پای او.
