اخفش
لغت‌نامه دهخدا
اخفش . [ اَ ف َ ] (ع ص ، اِ) خردچشم . بدبین . (تاج المصادر بیهقی ). خردچشم کم بین . تنگ چشم . (زوزنی ) (زمخشری ). صاحب چشم کوچک و کم سو . (انساب سمعانی ). کسی که در تاریکی بهتر بیند که بروشنائی و در ابر بهتر بیند که روز صافی بی ابر. || شب پرک یعنی روزکور. (آنندراج ) :
چشم اخفش بنور چشم فلک
تا نیارد نگاه کردن خوش
بی نظر باد چشم بد بتو شمس
چون در آن شمس دیده ٔ اخفش .
|| آنکه پلکهای چشم وی علتی دارد بی درد. || شتر که پیش کوهان خرد دارد و دراز نبود. مؤنث : خَفْشاء. ج ، خُفْش . || مرغیست . (مهذب الاسماء).
چشم اخفش بنور چشم فلک
تا نیارد نگاه کردن خوش
بی نظر باد چشم بد بتو شمس
چون در آن شمس دیده ٔ اخفش .
سوزنی .
|| آنکه پلکهای چشم وی علتی دارد بی درد. || شتر که پیش کوهان خرد دارد و دراز نبود. مؤنث : خَفْشاء. ج ، خُفْش . || مرغیست . (مهذب الاسماء).
