اخلاء
لغت‌نامه دهخدا
اخلاء. [ اِ ] (ع مص ) اِخلاء مکان ؛ خالی شدن جای . || خالی کردن جائی را. || خالی یافتن جائی را. || در جای خالی و بی مزاحم افتادن . || خلوت کردن با. در خلوت بردن کسی را: اخلاه معه . || تهی شکم شدن از طعام . || علفناک شدن زمین . با گیاه بسیار شدن زمین . (تاج المصادر بیهقی ): اخلت الارض . || گیاه رویانیدن : اخلی اﷲ الماشیة؛ رویانید خدای تعالی علف را برای مواشی .
