اخ
لغت‌نامه دهخدا
اخ . [ اَ ] (صوت )اَه . آه . صوتی است نمودن نفرت و کراهت را. و شعوری بنقل از شرفنامه و برهان و مؤید الفضلاء معنی تحسین و آفرین نیز بدو داده است و اخ اخ را بمعنی بخ بخ گرفته لکن در زبان فارسی حاضر و همچنین در ادبیات قدیم باینمعنی دیده نشده است و باز در لغت نامه ها بمعنی ترحم و تأسف آورده اند و شنیده نشده است :
زهری که او چشاند چه جای اخ که بخ بخ
تیغی که او گذارد چه جای اه که به به .
بیک وخ وخ که من کردم بصد اخ اخ نمی ارزد.
|| (ص ) در زبان اطفال شیرخواره ، بد. اَیی . پلید. نجس . مقابل مامان ، خوب : اَخ است ؛ بد است . || اَخ کن ؛ هم در زبان کودکان ، از دهان بیرون کن .
زهری که او چشاند چه جای اخ که بخ بخ
تیغی که او گذارد چه جای اه که به به .
؟
بیک وخ وخ که من کردم بصد اخ اخ نمی ارزد.
؟
|| (ص ) در زبان اطفال شیرخواره ، بد. اَیی . پلید. نجس . مقابل مامان ، خوب : اَخ است ؛ بد است . || اَخ کن ؛ هم در زبان کودکان ، از دهان بیرون کن .
