ادب آموز

ادب آموز. [ اَ دَ ] (نف مرکب ) ادیب . (نصاب ). استاد. معلم :
ادیب را ادب آموز دان ، ادب فرهنگ .

(نصاب ).

|| شاگرد. متعلم . که ادب فراگیرد :
چشم دیوانه نگاهان ادب آموز شده ست
آن چه شرم است که با لیلی صحرائی ماست .

صائب .