ارائک
لغتنامه دهخدا
ارائک . [ اَ ءِ ] (ع اِ) ج ِ اریکة. تختها. سریرها. (غیاث اللغات ):
بمسند مه و آفتاب ارائک
عطارد بدیوان جاهش محاسب .
|| کوشکهای آراسته . || ج ِ اَراک و اراکة، که درختی است .
بمسند مه و آفتاب ارائک
عطارد بدیوان جاهش محاسب .
نظام قاری .
|| کوشکهای آراسته . || ج ِ اَراک و اراکة، که درختی است .