اران
لغتنامه دهخدا
اران . [ اَ ] (اِخ ) شهریست که قباد آنرا بنا کرده است . حلوان :
اران خواند آن شارسان را قُباد
که تازی کنون نام حلوان نهاد.
و رجوع به ارّان شود.
اران خواند آن شارسان را قُباد
که تازی کنون نام حلوان نهاد.
فردوسی (از بعض لغت نامه ها).
و رجوع به ارّان شود.