ارتم
لغتنامه دهخدا
ارتم . [ اَ ت َ ] (ع ص ) آنکه بیان سخن نتواند برای آهنی [ ظ: آفتی ] که در زبان یا دندان دارد. (منتهی الارب ). و مؤلف تاج العروس گوید: الارتم الذی لایفصح الکلام و لایفهمه کأنه کسر أنفه ، قد جاء ذکره فی الحدیث و یروی بالمثلثة ایضاً.
