ارجمندی

ارجمندی . [ اَ م َ] (حامص مرکب ) گرانبهائی . || عزّ. عِزّت . (زوزنی ). عزازت . ذوآبة. (منتهی الارب ). مقابل ِ ذُل ّ و ذلّت و خواری : هو فی عِز و مَنعة؛ یعنی او در ارجمندی است و با خود حمایت کنندگان و پشتی دهندگان دارد. هو فی عِز مَنیع؛ او در عزّت و ارجمندی است . اخسن الرجل ؛ خوار گردید بعد ارجمندی . مریرة؛ ارجمندی نفس . (منتهی الارب ) :
به کسری چنین گفت کای شهریار
جهان را بدین ارجمندی مدار.

فردوسی .

|| کَرامت . (منتهی الارب ). بزرگواری . || فضیلت . || قدر. منزلت . شوکت : کُوفان و کَوْفان ؛ ارجمندی و شوکت . (منتهی الارب ). || لیاقت . شایستگی . || آبرومندی .