ارطاة
لغت‌نامه دهخدا
ارطاة. [ اَ ] (اِخ ) ابن سمیة. (عقدالفرید چ محمد سعید العریان ج 3 ص 300 وج 6 ص 174). یا سهیة. (عیون الاخبار ج 3 ص 239). المری . (الموشح ص 238، 242 و 243). پهلوانی شاعر بوده است . (منتهی الأرب ). معاصر عبدالملک اموی . او راست :
و انی لقوام الی الضیف موهناً
اذا اغدف الستر البخیل المواکل
دعا فاجابته کلاب کثیرة
علی ثقة منی بما انا فاعل
و مادون ضیفی من تلاد تحوزه
لی النفس الا ان تصان الحلائل .
رجوع به عقد الفرید چ محمد سعید العریان ج 3 ص 300 و ج 6 ص 174 و عیون الاخبار ج 2 ص 184 و ج 3 ص 239 و ج 4 ص 117 و الموشح ص 238 و 242 و 243 شود.
و انی لقوام الی الضیف موهناً
اذا اغدف الستر البخیل المواکل
دعا فاجابته کلاب کثیرة
علی ثقة منی بما انا فاعل
و مادون ضیفی من تلاد تحوزه
لی النفس الا ان تصان الحلائل .
رجوع به عقد الفرید چ محمد سعید العریان ج 3 ص 300 و ج 6 ص 174 و عیون الاخبار ج 2 ص 184 و ج 3 ص 239 و ج 4 ص 117 و الموشح ص 238 و 242 و 243 شود.
