ارماءلغتنامه دهخداارماء. [ اَ ] (ع ص ) ارض ِ ارماء؛ زمینی که در آن نه بیخ درخت مانده باشد نه شاخ آن ، وآنرا ارض مأرومه نیز گویند. خالی و تهی و ویران .
