ارکاء
لغت‌نامه دهخدا
ارکاء. [ اِ ] (ع مص ) پناه گرفتن به . (منتهی الأرب ). پناه بردن : ارکی الیه . || پناه بکسی دادن . (تاج المصادر بیهقی ). زنهار دادن . || مهلت دادن . (منتهی الأرب ). || گناه نهادن . گناه بر کسی نهادن . (تاج المصادر بیهقی ): ارکی علیه ؛ گناه نهادبر وی و بد گفت . (منتهی الأرب ). || ارکاءجند؛ ساخته و آماده کردن لشکر. (منتهی الأرب ). مهیاکردن لشکر: ارکی لهم جنداً. || تأخیر و درنگ کردن در کاری : ارکنی الی کذا. (منتهی الأرب ).
