اریح

اریح . [ اَ ی َ ] (اِخ ) دهیست بشام . (منتهی الارب ). و آن لغتی است در اریحا. هذلی گوید:
فلیت ُ عنه سیوف َ اَرْیَح َ اذ
باءَ بفکی و لم اَکَد اَجِدُ.

(معجم البلدان ).

و رجوع به اریحا شود.