ازدانقاذارلغتنامه دهخداازدانقاذار. [ اَ ] (اِخ ) یکی از بزرگان اسلام که لکنت زبان همچو نبطیان داشت و مانند صهیب بن سنان و عبیداﷲبن زیاد، حاء را ها تلفظ میکرد. (البیان و التبیین چ سندوبی ج 1 ص 75).
