استا

استا. [ اَ / اُ ] (اِخ ) مخفف اوستا و در لغت نامه ها به اشتباه آنرا تفسیر زند و پازند گفته اند: استا تفسیر زند است ، و زند و پازند دو کتاب است از صحف ابراهیم . (حاشیه ٔ فرهنگ اسدی نخجوانی ). تفسیر کتاب زند است و آن کتاب مغان باشد که در احکام آتش پرستی تصنیف زردشت است . (برهان ) (غیاث اللغات ). اَبستا. وستا. ستا. است :
جادوئیها کند شگفت عجب
هست واستاش زند و استا نیست .

خسروی .

بخواند آن همه موبدان پیش خویش
بیاورد استا و بنهاد پیش .

دقیقی .

خداوند را دیدم اندر بهشت
مر این زند و استا همه او نوشت .

دقیقی .

که آنجا کند زند و استاروا
کند موبدان را بدان بر گوا.

فردوسی .

اگر نیستی اندر استا و زند
فرستاده را زینهار از گزند
از این خواب بیدارتان کردمی
همه زنده بر دارتان کردمی .

فردوسی .

از او زند و استا بیاموختند
نشستند و آتش برافروختند.

فردوسی .

نهادند [ترکان ] سر سوی آتشکده
بدان کاخ و ایوان زرآژده
همه زند و استا برافروختند
همه کاخ و ایوان همی سوختند.

فردوسی .

که دین مسیحا ندارد درست
ره گبرگی ورزد و زند و است
چو آید ز ما برنگیرد سخن
نخواهیم استا و دین کهن .

فردوسی .

بیامد بیاورد استا و زند
چنین گفت کز کردگار بلند...

فردوسی .

کز بدیها خود بپیچد بدکنش
آن نبشتستند در استا و زند.

ناصرخسرو.

وگر قیصر سگالد راز زردشت
کنم زنده رسوم زند و استا.

خاقانی .

برای شرح کلمه رجوع به اوستا شود.