استهاءةلغتنامه دهخدااستهاءة. [اِ ت ِ ءَ ] (ع مص ) بی خرد و سرگشته گردانیدن . || مدهوش ساختن . || نیکو نمودن عشق رابر کسی . (منتهی الارب ). منه قوله تعالی : کالذی استهوته الشیاطین فی الارض حیران . (قرآن 71/6).
