استیجازلغتنامه دهخدااستیجاز. [ اِ ] (ع مص ) استئجاز بر وسادة؛ خم شدن بر آن و تکیه نکردن بدان : استأجز علی الوسادة؛ خم شد بر بالش و تکیه نکرد. (منتهی الارب ). || استوجز الکلام ؛ حذف ما فیه من الفضول . (المنجد).
