اسدا
لغت‌نامه دهخدا
اسدا. [ اَ س َ دُل ْ لاه ] (ع اِ مرکب ) شیر خدا. || (اِخ ) لقب حمزةبن عبدالمطلب عم ّ رسول (ص ). (امتاع الاسماع ص 154). || لقب علی بن ابیطالب علیه السلام :
من خاک خاک او که ز تبریز کوفه ساخت
خاکی است کاندرو اسداﷲ کند کنام .
اسداﷲ عجم خواند علیش
که علی بود ز اقران اسد.
جهان مجد و معالی جمال آل علی
کریم دین محمدعلی بن احمد
نتیجه ٔ اسداﷲ که فر طلعت او
چو آفتاب که طالع شود ز برج اسد.
علی نعیم و علی نعمت و علی منعم
علی بود اسداﷲ قاتل الکفار.
من خاک خاک او که ز تبریز کوفه ساخت
خاکی است کاندرو اسداﷲ کند کنام .
خاقانی (دیوان چ سجادی ص 303).
اسداﷲ عجم خواند علیش
که علی بود ز اقران اسد.
خاقانی .
جهان مجد و معالی جمال آل علی
کریم دین محمدعلی بن احمد
نتیجه ٔ اسداﷲ که فر طلعت او
چو آفتاب که طالع شود ز برج اسد.
سوزنی .
علی نعیم و علی نعمت و علی منعم
علی بود اسداﷲ قاتل الکفار.
(منسوب به حافظ).
