ترجمه مقاله

اسکندر

لغت‌نامه دهخدا

اسکندر. [ اِ ک َدَ ] (اِخ ) مقدونی ، مشهور به اسکندر گُجَسْتَک (ملعون ) یا کبیر (مولد 356، جلوس 336 و وفات 323 ق .م .). اسم این پادشاه مقدونی الکساندر ۞ بود و مورخین عهد قدیم هم چنین نوشته اند ولی مورخین قرون اسلامی او را اسکندر ۞ یا اسکندر الرومی ۞ و یا اسکندر ذی القرنین ۞ نامیده اند و بعضی هم اسکندر المقدونی (روم را باید بمعنی یونان یا مقدونی فهمید زیرا بیزانس یا روم شرقی را در زمان ساسانیان و قرون اولیه ٔ اسلامی روم میگفتند). اگر رعایت ترتیب تاریخ را بکنیم او در میان پادشاهان مقدونیه اسکندر سوم است زیرا چنانکه در جای خود ذکر شده است دو اسکندر نام دیگر قبل از او بر تخت مقدونی نشسته بودند، ولی مورخین عهد قدیم او را غالباًاسکندر پسر فیلیپ نامیده اند (در عهد قدیم معمول نبود که پادشاهان هم اسم را با اعداد ترتیبی ذکر کنند) و مورخین جدید اسم او را عموماً اَلِکساندر مقدونی یا آلکساندر کبیر نوشته و مینویسند. در داستانهای ما او را اسکندر گفته اند، ولی از کتب پهلوی مانند کارنامه ٔ اردشیر بابکان و بعضی دیگر دیده میشود که در ایران قدیم او را اَلِکسندر یا اِلِکساندر مینامیدند. نَسَب : چنانکه گذشت پدرش فیلیپ دوم بود و مادرش اُلمپیاس دختر نه اوپ تولم ۞ پادشاه مُلُس ها ۞ . ملس ها مردمی بودند یونانی که در درون اپیر نزدیک دریاچه ٔ اِپئوم بوتی یا ژانین کنونی سکنی گزیده بودند و پادشاهان این مردم از خانواده ٔ اِآسیدها ۞ بشمار میرفتند و این خانواده هم نسب خود رابه آشیل ۞ پهلوان داستانی یونان در جنگ تروا ۞ میرسانید. بنابراین چون پادشاهان مقدونی عقیده داشتند که نژادشان به هرکول نیم رب ّالنوع یونانی میرسد مورخین یونانی نسب اسکندر را از طرف پدر به نیم رب ّالنوع مزبورو از طرف مادر به آشیل پهلوان داستانی میرسانند. (پلوتارک ، اسکندر، بند2). تولد اسکندر در شهر پِلا در ژوئیه ٔ (20 خرداد - 20 اَمرداد ۞ ) 356 ق .م . بود و در سن 20 سالگی بتخت نشست . زائد نیست گفته شود که در داستانهای ما اُلمپیاس مادر اسکندر را ناهید نامیده اند. افسانه هائی راجع بنژاد او: چنانکه عادت مردمان است که در اطراف نام اشخاص فوق العاده داستانها یا افسانه هائی بگویند درباره ٔ اسکندر هم چیزهائی گفته اند. بعض مورخین عهد قدیم مانند دیودور این نوع گفته ها را بسکوت گذرانیده وفقط نسب او را ذکر کرده اند چنانکه مورخ مذکور گوید (کتاب 17 بند1) نسب اسکندر از طرف پدر به هرکول ۞ (نیم رب النوع یونانی ) و از طرف مادر به اِآسیدها میرسد ولی برخی دیگر مانند پلوتارک و کنت کورث این داستانها را ذکر میکنند بی اینکه بصحت آن عقیده داشته باشند و مقصود ما هم از ذکر افسانه ها فقط این است که احوال روحی معاصرین او را بنمائیم . کنت کورث گوید (اسکندر، کتاب 1 بند1): از این جهت که تقدیر همواره مطیع میل و شهوات اسکندر بود کامیابیهای او باعث شد که نه فقط پس از اینکه کارهایش را بانجام رسانید بلکه از ابتداء سلطنتش در نسب او تردیدکرده بگویند که آیا صحیح تر نیست بجای اینکه او را پسر هرکول و از اعقاب ژوپیتر ۞ بدانیم ، باین عقیده باشیم که او پسر بلافصل خود ژوپیتر است . بنابراین اشخاص زیاد بدین عقیده شدند که ژوپیتر بشکل ماری در رختخواب مادر اسکندر داخل شد و از این ارتباط اسکندر بدنیا آمد پس از آن خوابهائی که دیدند و جوابهائی که غیب گویان دادند تماماً مؤید این معجزه بود وقتی که فیلیپ از معبد دِلف سوءالی کردغیب گوی معبد مزبور یا پی تی به او گفت که باید بیش از همه برای ژوپیتر (آم من ) نیایش داشته باشد (معبد آم من چنانکه بالاتر ذکر شده نزدیک اُآزیس در همسایگی مصر بود) بعد مورخ مذکور گوید: دیگران این روایت را افسانه تصور میکنند ولی باز راجع به ارتباط غیرمشروع اُلمپیاس چنین گویند: وقتی که نکتانب پادشاه مصر بواسطه ٔ قشون کشی اخس ، شاه پارس ، از تخت و تاج محروم شد، بحبشه نرفت بل برای استمداد به مقدونیه آمد زیرا از فیلیپ بیش از دیگران میتوانست چشم داشت همراهی در مقابل قدرت پارسیها داشته باشد و در این وقت که میهمان فیلیپ بود با سحر دل اُلمپیاس را ربود و بستر میزبان خود را بیالود. از این زمان فیلیپ از ملکه ظنین گردید و همین قضیه بعدها باعث طلاق دادن زنش گردید (این داستان از منشاء مصری است و مقصود مصریها این بود که بگویند اسکندر پسر فرعون مصر است چنانکه درباره ٔ کبوجیه گفتند که چون او از شاهزاده خانم مصری زاده بودتخت مصر را از آمازیس غاصب انتزاع کرد)، سپس مورخ مذکور حکایت خود را چنین دنبال می کند: روزی که فیلیپ کلئوپاتر زن جدید را بقصر خود درآورد آتالوس عموی این زن (بقول دیودور برادرزاده ٔ او) اسکندر را از جهت قضیه ٔ ننگین مادرش سرزنش کرد زیرا اظهارات خود فیلیپ که اسکندر پسر او نیست او را تشجیع کرده بود، بالاخره قضیه ٔ اُلمپیاس در تمام یونان و حتی در نزد ملل مغلوبه شیوع یافت و تکذیب نشد اما قضیه ٔ اژدها دروغ بود و از این جهت آنرا از افسانه های قدیم اقتباس کرده بودند که با آن ننگ این خیانت را بپوشانند. بعد کنت کورث راجع بروابط نکتانب با المپیاس گوید: «زمان فراراو از مصر با این گفته موافقت نمیکند زیرا وقتی که نکتانب از مصر بواسطه ٔ استیلای اُخس از تاج و تخت موروثی محروم شد اسکندر شش ساله بود ولی کذب قضیه ٔ مراوده ٔ نکتانب با المپیاس صحت آنچه را هم که راجع به ژوپیتر گویند بهیچ وجه تأیید نمیکند حتی خود المپیاس بدعوی اسکندر که میخواست همه او را پسر ژوپیتر بدانندمی خندید و روزی بپسرش نوشت که بیجهت باعث تحریک خشم ژونن ۞ نسبت باو نگردد (موافق عقاید یونانیها ژونن زن ژوپیتر بود). در این مراسله المپیاس شایعه ای را دروغ دانست که مکرر آنرا اساساً تأیید کرده بود چه در موقع حرکت اسکندر بطرف آسیا او بپسرش گفته بود «فراموش مکن که نژاد تو از کیست و خودت را لایق چنان پدری که تو داشتی نشان ده ». چیزی که متفق علیه همه میباشد این است : چون نطفه ٔ اسکندر بسته شد تا زمانی که او بدنیا آمد معجزه های گوناگون و علاماتی دلالت میکرد که مردی فوق العاده بدنیا خواهد آمد، مثلاً فیلیپ در خواب دید که بر شکم اُلمپیاس مهری خورده که نقش شیری را مینماید و بعدها اسکندر این شایعه را شنید و از این جهت بود که در ابتداء اسم اسکندریه یعنی شهری را که در مصر بنا کرد لئون توپولیس ۞ نامند زیرا خواب فیلیپ را آریستاندر ۞ یعنی تردست ترین غیب گوئی که بعدها رفیق پادشاه جوان و کاهن او گردید چنین تعبیر کرد: «پسر فیلیپ دارای روحی بزرگ خواهد شد». شبی که اُلمپیاس زائید آتش معبد دیان را در اِفِس که معروفترین معبد آسیا بود بسوخت (این معبد یکی از عجائب هفتگانه ٔ عالم قدیم بشمار میرفت و دیوانه ای ۞ چنانکه نوشته اندآنرا آتش زد تا اسمش در تاریخ جاویدان بماند. اِفِس چنانکه مکرّر گفته شده از مستعمرات یونانی در آسیای صغیر بود) مُغهائی که در آن زمان در اِفِس بودند (مقصود مورخ از مُغها در اینجا باید سحره باشد نه کاهنان مذهب زرتشت ) گفتند در جائی مشعلی روشن شده که شعله های آن روزی تمام مشرق را فروخواهد گرفت و باز چنین اتفاق افتاد که در این زمان فیلیپ که تازه پوتی ده ۞ مستعمره ٔ آتنی را تسخیر کرده بوداز پیشرفتهای دیگر خود خبر یافت ، توضیح آنکه ارابه های او در بازیهای اُلمپ گوی سبقت ربودند و پارمِن ْیُن والی او در ایلریه فتح نمایانی کرد بعد در حینی که او غرق شعف و شادی بود خبر دادند که زن او اُلمپیاس فارغ شده و پسری آورده و نیز شیوع دارد که در شهر پِلا بر خانه ای که اسکندر در آنجا زاد دو عقاب جا گرفته تمام روز را در آن محل بماندند، دو عقاب را علامت دو امپراطوری اروپا و آسیا دانستند و چنین تعبیری پس از حدوث واقعه آسان بود و من در کتبی خوانده ام که درموقع تولد اسکندر زمین لرزه روی داد و رعد مدتی غرّید و برق بکرّات بزمین افتاد، فیلیپ از خوش بختی های پی درپی ترسید که مبادا خدایان بر او رشک برده درصدد کشیدن انتقام از او برآیند، این بود که از نِمِزیس ۞ درخواست کرد که در موقع کشیدن انتقام درازای عنایتهائی که از طرف طالعش شامل او شده است از بی عنایتی خود نسبت باو بکاهد» (یونانیهای قدیم عقیده داشتند شخصی که خیلی سعادتمند است مورد حسد خدایان واقع میشود و نمزیس که اِلهه ٔ انتقام است برای او بدبختیهائی تدارک میکند. بنابراین فیلیپ درخواست میکرده ربةالنوع مزبوره در کفاره ٔ او تخفیفی دهد). چنین است افسانه ها و روایاتی که در اطراف اسم اسکندر گفته شده و پلوتارک هم در کتاب خود (اسکندر، بند1، 5) این گفته ها را ذکر کرده . از نوشته های کنت کورث هویداست که این روایات را باور نداشته ولی باید گفت که خود اسکندر چنانکه از کارهای او دیده میشود و پائین تر بیاید، عقیده ای راسخ داشته که او پسر خدای بزرگ یونانیها بوده . کودکی و جوانی اسکندر: فیلیپ دوم که مردی عاقل و مآل بین بود میدانست که بزرگ شدن مقدونیه و حفظ ولایات و شهرهائی که به این مملکت افزوده فرع داشتن خلف اهلی است که باید پس از او بتخت نشیند بنابراین توجهی مخصوص به تربیت اسکندر کرد و با این مقصود لئونیداس نامی را که از اقربای اُلمپیاس بود مربی او قرار داد، در انتخاب طبیب و دایه و غیره نیز دقت های وافی کرد تا همه از خانواده های ممتاز و دارای اخلاق حسنه باشند، این اشخاص مراقبت کامل در تربیت جسمانی او کردند و بعد وقتی که اسکندر بزرگ شد فیلیپ به ارسطو فیلسوف معروف یونان که در این زمان بمکتب افلاطون میرفت نامه ای نوشت که تقریباًمضمون آن چنین بود: خدایان بمن پسری اعطا کرده اند ومن از تولد او در زمان شخصی مانند تو پیش از بدنیا آمدنش شادم زیرا امیدوارم که اگر مربای تربیت تو شودپسری ناخلف نگردد و بتواند پس از من بار گران این اندوخته های بزرگ را بدوش گیرد من عقیده دارم که نداشتن اولاد بمراتب بهتر از داشتن خلفی که درباره اش مقدر باشد پس از من باز افتضاحات و رسوائیهای نیاکان خود را مشاهده کند (مقصود فیلیپ احوال بد مقدونیه در زمان پادشاهان قبل از او بوده ). ارسطو سمت آموزگاری اسکندر را پذیرفت و مدتها بتعلیم و تربیت او پرداخت . (کنت کورث ، کتاب 1 بند2). صفات جسمانی اسکندر: اعضای بدنش قوی و متناسب ، قامتش پست و خودش عصبی تر از آن چه مینمود، پوستی داشت سفید، بجز گونه ها و سینه که بسرخی میزد، دماغی مانند بینی عقاب و چشمانی برنگهای مختلف : چشم چپ سبزفام بود و چشم راست سیاه . از اثر چشمانش کسی نمیتوانست در آنها بنگرد بی اینکه در خود احترامی یعنی محبتی که با ترس آمیخته است نسبت به اسکندر احساس کند، در حرکات و رفتار چست و چالاک بود و چون این صفت را در سفرهای جنگی خیلی بکار میبرد میکوشید که در زمانهای عادی هم آنرا با ورزشهای گوناگون حفظ کند، در سختی ها و شدائد به اعلی درجه بردبار بود واز پرتو این صفت مکرّر خود و لشکرش را از خطرات بزرگ رهانید. از زمان طفولیتش قریحه و هوش فوق العاده دراو مشاهده میشد و از همین اوان گفتار و کردارش توجه اطرافیان او را جلب میکرد، فوق العاده جاه طلب و جویای نام بود چنانکه درباره ٔ او نوشته اند هر زمان پدرش فیلیپ شهر بزرگی را تسخیر میکرد و مقدونیها غرق شادی و شعف میشدند، اسکندر در میان رفقای خود اظهار افسردگی کرده میگفت «برای ما وقتی که از کودکی پا بیرون نهیم پدر من چیزی باقی نخواهد گذاشت ». (پلوتارک ، اسکندر، بند6) در عقاید مذهبی محکم بود و قربانیهای زیاد برای آلهه ٔ یونانی میکرد، مزاجش تند بود و خشم زودبر وی غلبه میکرد، بی اندازه میخواست که نقاشها و مجسمه سازها شکل و مجسمه ٔ او را چنان بکشند یا بسازند که شکیل و با صباحت منظر باشد. (همانجا، بند2). اگرچه اسکندر طبیعتاً صفات عالی داشت ولی توجه فیلیپ هم در تربیت او بسیار مؤثر افتاد زیرا فیلیپ هیچگاه فراموش نمیکرد که مصاحبتش در ایام کودکی با اپامی نونداس تا چه اندازه در تربیت او مؤثر بود بهمین جهت چنانکه ذکر شد ارسطاطالیس فیلسوف معروف یونانی را بدربار خواست تا او را تعلیم کند و اسکندر نحو و صرف زبان یونانی را نزد حکیم مزبور آموخت ، بعد فیلیپ معلمین دیگر برای اسکندر تهیه کرد و مخصوصاً اسب سواری و تیراندازی و ورزشهای گوناگون به او آموخت . پس از اینکه اسکندر بزرگ شد و بسنی رسید که میتوانست با علوم دیگر آشنا شود فیلیپ ارسطاطالیس را که در می تی لین میزیست برای تعلیم اسکندر باز بدربار خود خواست و حکیم مزبور چند علم دیگر و بخصوص طبیعیات را باو آموخت و دردربار مقدونی بماند تا اسکندر بتخت نشست و به آسیا برای جنگ گذشت . مورخین اسکندر نوشته اند که چون او علوم طبیعی و طب را دوست میداشت بعدها هشتصد تالان به ارسطو داد تا به مخارج تحقیقات در این علم صرف کرده کتاب خود را به اتمام برساند. و نیز نوشته اند (پلوتارک ، اسکندر، بند9 و کنت کورث ، کتاب 1 بند3): اسکندر مایل نبود که ارسطو چیزهائی را که باو آموخته بود منتشر کند چنانکه در نامه ای خطاب به ارسطو اسکندر از حکیم مذکور مؤاخذه میکند که چرا مقام علم آکروآماتیک ۞ را پست و کتابهائی در این باب منتشر کرده (از فحوای کلام مورخین مذکور چنین مستفاد میشود که مقصود فلسفه ٔ ماوراءالطبیعه بود)، ارسطو جواب داد که هرچند کتابهائی منتشر کرده اما کسی تااین علم را نیاموزد نخواهد توانست مفاد کتابهای او را بفهمد، بعد اسکندر کتاب ارسطو را راجع به رتوریک ۞ خواست و اکیداً قدغن کرد که این کتاب را بغیر از او بکسی ندهد زیرا میخواست از حیث دانش هم برتر از دیگران باشد. اسکندر در اوایل سلطنتش احترامی زیاد نسبت به ارسطاطالیس میورزید و میگفت که اگر فیلیپ بمن حیات داده ارسطاطالیس مرا تعلیم کرده که با شرافت و نام زندگانی کنم . برای فهم مطلب باید در نظر داشت که اسکندر فوق العاده جاه طلب بود و ارسطاطالیس هم با این صفت ذاتی او مساعدت میکرد چنانکه میگفت که در میان تمام فیوض زندگانی شرف و نام بالاتر از هر چیز است . تعلیمات ارسطاطالیس اثراتی خلل ناپذیر در دماغ اسکندر گذاشت و باعث شد که او حدّی برای جهانگیریهای خود قرار ندهد، این بود که پس از جنگی بجنگی میپرداخت و بالاخره جاه طلبی را بجائی رسانید که خواست او را خدا بدانند و چنانکه بیاید کالیستن ، مورّخ خود را کشت از این جهت که این داعیه ٔ اسکندر را استهزاء میکرد و نیز همین جاه طلبی اسکندر باعث شد که او بعدها مورد ملامت ارسطو گردید، فیلسوف مزبوراسکندر را از داعیه ای که داشت و خود را بالاتر از بشر میدانست علانیه در میان پیروان خود انتقاد میکرد و همین انتقادات اسکندر را از او سرد کرد بحدّی که ارسطو را دشمن خود پنداشت . از صنایع مستظرفه اسکندر موسیقی را خیلی دوست میداشت و خودش هم درس میگرفت ولی روزی پدر به او گفت «آیا تو شرم نداری که چنین خوب میخوانی ؟» از این زمان اسکندر از این صنعت دل سرد شد و الحان نغز بزمی را بیک سو نهاده فریفته ٔ آهنگهائی گردید که مردانگی را تحریک میکرد، بعد تی موته ۞ نامی موافق ذوق اسکندر خود را رزمی کرده نزد وی مقرّب گردید. از صنایع دیگر، اسکندر بفصاحت و بلاغت اهمیت میداد و از آناکسیمن که از اهل لامپ ساک ۞ بود پیروی میکرد، این شخص روزی باعث نجات وطنش شد، توضیح آنکه اسکندر میخواست شهر لامپ ساک را از این جهت که طرفدار ایرانیهابود خراب کند و چون دید که آناکسیمن از شهر خارج شده بطرف قشون اسکندر میرود و یقین کرد که برای درخواست عفو و اغماض درباره ٔ شهرش بنزد اسکندر روانه است قسم خورد که درخواست او را نخواهد پذیرفت ولی آناکسیمن چون از قسم اسکندر آگاه شد وقتی که او را دید درخواست کرد که اسکندر وطنش را خراب کند و پادشاه مقدونی چون قسم خورده بود خواهش او را نپذیرد از خراب کردن لامپ ساک بازداشت . (کنت کورث ، کتاب 1 بند 3). اسکندر از نقاشان زمان خود فقط آپ پل ۞ را بخود راه میداد و از مجسمه سازها لی سیپ ۞ و پولی کلت ۞ مورد توجه او بودند و از شعرای قدیم یونان اسکندر هیچکدام را بر همر ۞ ترجیح نمیداد و میگفت از تمام شعراء فقط همر توانسته درنوشته های خود تمام چیزهائی را که باعث قدرت دولتی میشود بیان کند، بنابراین اسکندر در سفر و حضر کتاب شاعر مزبور را با خود داشت و این کتاب را با خنجری زیر بالش خود میگذاشت و میگفت «این دو چیز در سفرهای جنگی توشه ٔ راه من است ». (پلوتارک و کنت کورث ). از قضایائی که به ایام جوانی اسکندر نسبت میدهند و جرئت و شجاعت او را مینماید قضیه ٔ ذیل است : در آن زمان اسبهای تِسّالی از حیث زیبائی معروف بودند، روزی اسبی برای فیلیپ از این ولایت یونانی آورده بودند و چون سرش بسر گاو شباهت داشت آنرا بوسه فال ۞ می نامیدند، اسب مزبور بقدری تندخوی و سرکش بود که از دوستان و مستحفظین فیلیپ کسی نتوانست بر آن بنشیند، در این حال در اطراف فیلیپ مذاکره شد که این اسب وحشی بی مصرف را رها کنند در جلگه آزاد باشد، اسکندر آهی کشیده گفت اسب به این زیبائی را بواسطه ٔ ترس و کم دلی از دست میدهند، فیلیپ برگشته به او گفت اشخاصی را که از تو در این فن ماهرترند بیجهت توهین مکن ، او جواب داد اگر اجازه دهید من او را رام میکنم ،فیلیپ گفت : «اگر نکردی چه ؟» اسکندر گفت : «قیمت اسب را میپردازم »، فیلیپ خندید و بالاخره قرار بر این شد که اگر او اسب را رام کرد از آن او باشد و قیمت آن را فیلیپ بپردازد والاّ خودش قیمت آن را بپردازد بی اینکه صاحب اسب گردد، اسکندر پس از تحصیل اجازه اسب را رو به آفتاب داشت تا سایه ٔ خود را نبیند زیرا ملتفت شده بود که اسب از سایه ٔ خود رم میکند، بعد از این کار چند دفعه دست بیال اسب کشیده او را بنواخت و پس از اینکه از حرارت اسب قدری کاست چابکانه جست و بر اسب نشست ، اسب بر دو پا ایستاد بعد لگد انداخت و تلاش کرد که از قید دهنه برهد و چون موفق نشد اسکندر را برداشت و در جلگه ای هموار تاخت ، اسکندر جلو او را رها کرد تا هر قدر میخواست دوید و گاهی هم با مهمیز او را بدویدن تحریک کرد، بالاخره اسب خسته شد و رام گردیدولی اسکندر او را راحت نگذاشت و چندان دوانید تا بالاخره اسب بکلی از نفس افتاد و ایستاد، در این وقت که اسکندر نزد فیلیپ برگشته بود پیاده شد و فیلیپ که از شادی در پوست نمی گنجید باطراف خود نگریست و بعد روبه اسکندر کرده گفت : «اسکندر! مقدونیه برای تو کوچک است در فکر مملکتی وسیعتر باش ». (پلوتارک ، بند8 و کنت کورث ، کتاب 1 بند3). فیلیپ چون جلادت و رشادت اسکندر را میدید همین که پسرش به رشد رسید او را در جنگهادخالت داد، بنابراین در محاصره ٔ بیزانس و جنگ فیلیپ با آتنیها چنانکه گذشت اسکندر شرکت کرد. در احوال اسکندر نوشته اند که از تزیینات و البسه ٔ فاخر احتراز داشت و میگفت : «استعمال تزیینات و جواهر حق زنان است زیرا زیبائی از لوازم آنان می باشد اما زیبائی مرد در فضائل اوست ». در ایام شباب از معاشرت با زنان بقدری گریزان بود که مادرش میترسید عنّین باشد ولی پس ازفتوحات خود در آسیا دارای 360 زن بود. شراب را در ابتداء دوست میداشت ولی بحدی که باعث مستی نگردد اما بعدها که فتوحات زیاد کرد چنانکه مورخین او نوشته اندصفاتی را که ذکر کردیم فاقد گردیده سادگی و بی آلایشی را از دست داد، پس از هر فتح ضیافتها میکرد و بمیگساری و مستی میپرداخت و در عیش و عشرت بقدری غوطه ور میگشت که چنانکه بیاید بالاخره از عیش و عشرت و ناپرهیزی بسیار درگذشت . این است اجمالاً آنچه مورخین یونانی و رومی در باب کودکی و جوانی اسکندر نوشته اند اما اینکه رفتار او پس از فتوحاتش چه بود در ضمن وقایع ایران بیاید. حالا مقتضی است که از کارهای او در یونان و نیز در اطراف مقدونیه بقدری که با تاریخ ایران ملازم است صحبت کرده بعد بذکر وقایع ایران بپردازیم . دانستن کارهای او قبل از قشون کشی به ایران از این حیث لازم است که اگر کارهای مزبور انجام نمیشد نمی توانست پا به آسیا بگذارد، پس دربار ایران آن زمان چنانکه می بایست به امور یونان اهمیت نداده . کارهای اسکندر در بدو سلطنت : اسکندر در 335 ق .م . بتخت نشست و نخستین کار او تنبیه اشخاصی بود که در قتل پدرش دست داشتند، پس از آن به مراسم دفن پدر پرداخت و بعد زمام امور را بدست گرفت ، در ابتداء درباریان از جهت کمی سن ّ اسکندر وقعی به او نمیگذاردند ولی او توانست در اندک مدتی بواسطه ٔ نطق های ملایم و عاقلانه دل مردم را برباید، او همواره میگفت «با مرگ پدرم جز اسم شاه چیزی تغییر نکرده ، اداره ٔ امور بهمان نحو که درزمان پدرم بود دوام خواهد یافت ». رسولانی که نزد او می آمدند مورد ملاطفت میشدند و به یونانیها پیغام میداد نسبت به من با همان نظر عنایت بنگرید که بپدرم مینگریستید. اسکندر توجه مخصوصی نسبت بقشون داشت و غالباً به سان دیدن آن و مجبور کردن سپاهیان بورزشهای گوناگون اوقات خود را میگذرانید و از این جهت قشون مقدونی سپاهی شد ورزیده و دارای اطاعت نظامی . کلئوپاتْرزن دوم فیلیپ چندی قبل از مرگ او پسری آورده بود و آتّالوس که از اقربای نزدیک این زن بود کنگاشها بر ضد اسکندر میکرد تا او را از تخت دور کند بنابراین اسکندر از او بیمناک گردید بخصوص که آتالوس قبل از فوت فیلیپ بعزم جنگ با ایران بهمراهی پارمِن یُن به آسیارفته بود و اسکندر میترسید که مبادا او سربازان را با خود همراه و یونانیها را اغوا کند که پادشاه جوان را از تخت بزیر آرند، بر اثر نگرانی مذکور هِکاته ۞ یکی از دوستان خود را با قشونی به آسیا فرستاد تا آتالوس را دستگیر کرده نزد او آورد و باو دستور داد که اگر بگرفتن آتّالوس موفق نشد در اولین وهله او را بکشد. هِکاته به آسیا گذشت و قشون خود را سپاهیان پارمِن یُن و آتّالوس ملحق کرده منتظر موقع شد تا نقشه ٔ خود را انجام دهد. در این احوال آتنی ها که از برتری و ریاست مقدونیها در یونان بسیار ناراضی بودند از خبر فوت فیلیپ مشعوف گشتند وبتحریک دِموستن آتنی درصدد برآمدند که با مقدونیها مخالفت ورزند، با این مقصود رسولانی نزد آتالوس به آسیای صغیر فرستادند تا با همراهی او نقشه ٔ خود را اجرا کنند، در همین وقت شهرهای دیگر را محرّک شدند که آنها هم بر مقدونیه بشورند، بر اثر این تحریکات اِاُلیانها قرار دادند تبعیدشدگان زمان فیلیپ را برگردانند، تبی ها خواستند که ساخلو مقدونی از شهرشان خارج و مقدونیه فاقد برتری در یونان گردد آمْبْرسیت ها ساخلومقدونی را از دیار خود اخراج کردند، اهالی پلوپونس اعلام کردند که میخواهند موافق قوانین خودشان زندگانی کنند، بعض شهرهای ساحلی مقدونیه علم طغیان بیفراشتند و باین هم قانع نشده مردمان همجوار را که مقدونی نبودند بشورش و یاغیگری تحریک کردند، بر اثر خبرهای مذکور اسکندر متوحش و مقدونیها مضطرب گشتند که مبادا پادشاه جوان در مقابل اینهمه مشکلات درماند و دولت مقدونی از بیخ و بن براُفتد، ولی اسکندر بزودی از وحشت بیرون آمده چنین کرد: در ابتداء او اهالی تِسّالی را بطرف خود جلب کرده به آنها گفت که نژاد من و شما بیک نفر که هِرکول میباشد میرسد و در نتیجه تِسّالیان با وی همراه گشته قرار دادند که اسکندر مانند پدرش سپهسالار یونان باشد، پس از آن اسکندر از راه تسالی بطرف مردمان سواحل دریا رهسپار گردیده آنها را جلب کرد بعد به ترموپیل رفت و در آنجا شورای آم فیک تیون ها ۞ را منعقد داشته این مجلس را مجبور کرد که بموجب فرمانی او را از نو سپهسالار کل یونان بدانند، بعد او با آمبرسیت ها کنار آمد بدین ترتیب که وعده داد آنها را بزودی آزاد بگذارد تا موافق قوانین خودشان زندگانی کنند و پس از این کار با قشونی داخل ب اُسی شده و اردوی خود را در کادمه ۞ زده وحشت و اضطراب زیاد در تِبی ها ایجاد کرد، در این احوال آتنی ها مضطرب شدند و آنهائی که اسکندر را حقیر میشمردند از عقیده ٔ خود برگشتند، بالاخره آتنی ها تصمیم کردند که رسولانی نزد اسکندر فرستاده معذرت بخواهند از اینکه او را بسپهسالاری یونان نشناخته اند، دموستن آتنی نیز جزو رسولان بود ولی او نزد اسکندر نرفت یعنی تا سی ترون ۞ رفته از آنجا به آتن برگشت ، جهت این اقدام نطاق مزبور را مختلف توجیه کرده اند: بعضی تصور میکنند که چون همیشه بر ضد مقدونیه بود ترسید که مبادا خطری برای حیات او باشد، برخی گویند که خواست صداقت خود را بشاه ایران نشان دهد، زیرا از او برای ضدّیت باآتن مبالغی بسیار دریافت میکرد. عقیده ٔ آخری شاید بر نطق اسخین ۞ مبتنی باشد چه او به دموستن گوید «هرچند اکنون طلای شاه سراپای تورا گرفته ولی این زر تو را کفایت نخواهد کرد زیرا اندوخته ٔ غیرمشروع هیچگاه کافی نیست ». (دیودور، کتاب 17 بند 4 و آریّان ، کتاب 1 فصل 1 بند 1 و ژوستن ، کتاب 11 بند2). اگر این اسناد را صحیح بدانیم تردیدی نیست که دموستن کمک ایران را در این زمان در صلاح آتن میدید، نه اینکه برای گرفتن پول بایران نزدیک شده باشد. اسکندر رسولان آتن را با ملایمت پذیرفته آتنی ها را از وحشت بیرون آورد بعد بطرف کرنت رفت و در آنجا نمایندگان یونان را جمع و نطق مؤثری در آن مجمع کرد و در نتیجه مجمع مزبور اسکندر را بسپهسالاری کل یونان برقرار داشت و رأی داد که سفر جنگی بر ضدّ پارسیها از جهت وهن و آزارهائی که سابقاً درباره ٔ یونانیها روا داشته اند شروع شود و شهرهای یونانی به اسکندر کمکهای سپاهی و پولی کنند. (دیودور، کتاب 17 بند 42 و آریان ، کتاب 1 فصل 1 بند 1 و کنت کورث ، کتاب 1 بند 11 وژوستن ، کتاب 11 بند 2). در این وقت قضایای آسیا چنین بود: پس از مرگ فیلیپ آتالوس با آتنی ها همداستان شده درصدد برآمد بر اسکندر یاغی شود ولی پس از چندی پشیمان گشته نامه ای را که دموستن باو نوشته بود نزد اسکندر فرستاد و خواست باو نزدیک شده سؤظن وی را رفع کند ولی در این احوال هِکاته برحسب مأموریتی که داشت او را بقتل رساند و تخم شورش از قشون مقدونی در آسیابرطرف گردید. سردار دیگر مقدونی پارمِن یُن پس از این قضیه مورد اعتماد اسکندر و یکی از سرداران نامی و مقرب اسکندر گردید. (دیودور، کتاب 16 بند 5). زمانی که اسکندر در کرنت بود خواست دیوژن ۞ معروف یونانی را که پیرو فلسفه ٔ کلبی ۞ بود ملاقات کند. اسکندر به کرانه رفته با دبدبه ٔ سلطنتی بر دیوژن ورود کرد و در موقعی که او در آفتاب گرم میشد اسکندر روبروی او ایستاده گفت : «دیوژن از من چیزی بخواه و هرچه خواهی میدهم »، حکیم مزبور جواب داد: «از آفتابم رد شو». این جواب بقدری در اسکندر اثر کرد که در حال فریاد زد: «اگراسکندر نبودم هرآینه میخواستم که دیوژن باشم ». از پلوپونس اسکندر به معبد دِلف رفت تا از غیب گوی آن (پی تی ) راجع بجنگی که در پیش داشت سئوالی کند. پی تی گفت در این روزها نمی توان بخدا نزدیک شد. اسکندر زن غیبگو را گرفته بزور بطرف معبد کشید، در این حال پی تی دید که در مقابل جبر چاره جز تسلیم و رضا و صرفنظر کردن از آداب مقدسه ندارد، این بود که به راه افتاد، گفت «پسرم ، بر تو نمیتوان غالب آمد»، پس از شنیدن این جواب اسکندر از آن زن دست بازداشته گفت «جوابی را که میخواستم شنیدم » و بعد از معبد بیرون رفت (کنت کورث ، کتاب 1 بند10 و پلوتارک ، اسکندر، بند 8 - 9). اسکندر در تراکیه : از یونان اسکندر به مقدونیه برگشت و درصدد تنبیه تراکیهابرآمد، با این مقصود از آمفی پولیس به تراکیه رفته باقوام کوچک آزادی که در تراکیه میزیستند پرداخت و ده روز راه پیمود تا بپای کوه اِموس ۞ رسید، اهالی بقله ٔ کوه پناه برده ارابه های زیادی در آنجا جمع کردند، تا در موقع حمله ٔ اسکندر آنها را از بالا بزیر پرتاب کنند و سپاهیان مقدونی در زیر آنها خرد شوند، اسکندر نقشه ٔ اهالی را دریافت و بسپاهیان خود دستور داد صفوف خود را بگشایند تا ارابه ها رد شود و اگر دیدند وقت برای این کار ندارند بخوابند و تنشان را با سپرها بپوشانند، آنها چنین کردندو از پائین آمدن ارابه ها اگر چه صدای مهیبی برخاست ولی آسیبی به سپاهیان اسکندر نرسید، پس از آن مقدونیها قله ٔ کوه را گرفته دشمن را هزیمت دادند و اسرا و غنائمی برگرفتند. (آریّان ، کتاب 1 فصل 1 بند2 و کنت کورث ، کتاب 1 بند11). جنگ اسکندر با مردم تری بال ۞ : بعد اسکندر با مردم تری بال طرف شد و پادشاه آن سیرموس ۞ نام به آن طرف رود ایستر که دانوب کنونی باشد گذشت ، اسکندر چون سفاین بقدر کفایت نداشت از رود مزبور نگذشت و مراجعت کرد ولی پس از آنکه با مردم گت ۞ طرف شد در قایقهائی سپاهیانی به آن طرف رود دانوب عبور داده با این مردم جنگ کرد، آنها عیال و اطفال خود را برداشته عقب نشستند و عدّه ای از آنها اسیر گشتند. پس از آن از سیرموس و نیز از طوایف ژرمنی رسولانی نزد اسکندر آمده هدایائی از طرف پادشاهان خود برای او آوردند و خواستار صلح و روابط دوستانه شدند (ژرمنها از رود دانوب تا دریای آدریاتیک منتشربودند). بلندی قامت آنها و حرارتی که نشان میدادند باعث تعجب اسکندر شد و از رسولان پرسید از چه بیش از هر چیز میترسند و تصور میکرد که خواهند گفت از قدرت او ولی آنها جواب دادند از هیچ چیز مگر از اینکه آسمان بسر ما بیفتد، اسکندر لحظه ای در فکر شد و گفت ژرمنها جسورند و بعد با آنها عقد اتحادی بست و با سیرموس و دیگران نیز صلح کرد زیرا دید جنگ در اینجاها سخت و بیفایده است چه این صفحات مملکتی است فقیر ولی مردمانی دارد دلیر، این بود که مصمم شد زودتر به ایران حمله برد زیرا ثروت شاهان ایران و آبادی ممالک تابعه ٔ آن در این زمان معروف آفاق بود. (کنت کورث ، کتاب 1بند 6 - 7). آریان سفارت مزبور را از طرف مردم سلت ۞ و راجع بمردمان کنار دانوب چنین گوید: رود دانوب از میان ممالکی میگذرد که اکثراً سلتی اند، در انتها کادها ۞ و مارکومان ها ۞ سکنی دارند، بعد یک خانواده ٔ سارمات که به ایازیژ ۞ موسوم اند، بعد گت ها که بجاویدان بودن روح معتقدند، سپس سارماتها و بعد سکاها. (همانجا، کتاب 1 فصل 1 بند 3 - 4). عزیمت اسکندر به ایلیریه : بَردیلیس ۞ پادشاه قسمتی از ایلیریه که در زمان فیلیپ با او جنگ کرده مغلوب و مطیع شده بود در سن نودسالگی درگذشت . پسرش کلیتوس ۞ از اشتغال اسکندر بجنگ بامردمان آن طرف دانوب استفاده کرده علم مخالفت بیفراشت و با گلوسیاس ۞ پادشاه قسمت دیگر ایلیریه که معروف بایلیریه ٔ تلان تیانی ۞ بود متحد شد. در این احوال به اسکندر خبر رسید که اتاریاتها ۞ که در سر راه او واقع بودند نیز شوریده اند ولی لانگاروس ۞ پادشاه آگریان ۞ از اسکندر خواهش کرد که مطیع کردن این مردم را باو گذارد، اسکندر او را نواخت ووعده کرد خواهر خود سینا ۞ نام را باو بدهد (این دختر فیلیپ از زن ایلیری او بود و او را به آملیناس به زنی داده بود). لانگاروس مردم مزبور را شکست داد ولی قبل از اینکه خواهر اسکندررا ازدواج کند بمرد. بعد که راه اسکندر مصفا گشت بطرف ایلیریها روانه شد و از معبر تنگی که بین کوه و دره ٔ رودخانه واقع است در ابتدا بحیله ٔ جنگی و بعد جنگ کنان گذشت ، پس از آن چون شنید که دشمن در جائی بی اینکه سنگرهائی ساخته یا قراولانی گماشته باشد اردو زده اسکندر شبانه باین اردو حمله برده ناگهان بدان شبیخون زد و تقریباً نصف دشمن را کشت . کلیتوس بشهر پلیون ۞ پناه برد و بعد از ادامه ٔ جنگ با اسکندر منصرف شده نزد تلان تیان رفت . (آریان ،کتاب 1 فصل 1 بند5 و کنت کورث ، کتاب 1 بند 12). قابل ذکر است که آریان گوید ایلیریها قبل از اینکه شروع بجنگ کنند برای فتح سه نوجوان و سه دختر و میشی سیاه قربان کردند. قیام تبی ها بر اسکندر: در این احوال که اسکندر با مردمان همجوار مقدونیه مشغول گیرودار بود در یونان خبری منتشر شد که اسکندر درجنگ با تری بال ها کشته شده و چون یونانیها باطناً اسکندر را دوست نمیداشتند دشمنان او فرصت یافتند که این خبر را با جعلیاتی تأیید کنند؛ یکی میگفت : «من خودم دیدم که او را احاطه کرده بودند»؛ دیگری انتشار میداد «من بچشم خود دیدم که زخم برداشته بود». در این موقع شادی و شعف تبی ها را حدی نبود و قیام بر اسکندر از این شهر شروع شد. توضیح آنکه تبعیدشدگان زمان فیلیپ جرئت یافته در تحت ریاست فنیکس ۞ و پروتیت ۞ بساخلو مقدونی در کادمه که از ارک بیرون آمده بود حمله بردند ارک را محاصره کردند و بعد رسولانی بتمام شهرهای یونانی فرستاده برای آزادی یونان کمک خواستند. دموستن که کینه ٔ مقدونی ها در سینه اش شعله ور بود موقع را مغتنم دانسته مجاهدت کرد که آتنی ها به تبی ها کمک کنند و بعد که دید کمکی از طرف آتنی ها نشد پولی برای تبی ها فرستاد و اسلحه به آنها رسانید، آریان گوید که رسولان ایران سیصد تالان ۞ به او داده بودند که به این مصرف برساند، از طرف پلوپونسی ها نیز جنبشی شد یعنی قشون زیاد در ایستم جمع کردند ولی آن تی پاتر ۞ که قائم مقام اسکندر در مقدونیه بود از پلوپونسی ها خواهش کرد با تبی ها همداستان نشوند، با وجود این لاسدمونیها رسولان تب را پذیرفتند، سپاهیان پلوپونسی ببدبختی تبی ها رقت آورده به جنگ مایل بودند ولی فرمانده آنها آستیلوس ۞ که از اهل آرکادی بود حرکت قشون را بتأخیر میانداخت تا تبی ها در موقع سخت تری واقع شده پول بیشتر بدهند، توضیح آنکه او ده تالان میخواست . تبی ها نمی توانستند این مبلغ را بپردازند از طرف دیگر کسانی که در یونان از طرفداران مقدونیه بودند سردار مزبور را بمسامحه و مماطله تشویق و باو وعده هائی میکردند در این احوال باز دِموستن پولی به پلوپونسی ها غیر از آرکادیها داد تا بکمک تبی ها حرکت کنند و بر اثر این اقدام دِموستن باز گفتند که شاه ایران سیصد تالان به دموستن داده تا اشکالاتی در یونان برای اسکندر تولید کند، همین که اسکندر از قیام تبی ها آگاه شد از شهر پلیون بسرعت بطرف یونان حرکت کرده پس از هفت روز بشهر پلن ۞ واقع در تسالی رسید، از آنجا پس از شش روز وارد ب ِاُسی گردید و بلادرنگ خود را بیک فرسنگی تِب رسانید، تبی ها که بواسطه ٔ بی احتیاطیشان از حرکت اسکندر بی خبر بوده گمان میکردند که او در ماوراء ترموپیل است از بودن اسکندر در یک فرسنگی تِب غرق حیرت شدند و در ابتداء پنداشتند این شخص یکی از سرداران پادشاه مقدونی میباشدکه اسکندر نام دارد و پسر اروپ ۞ است نه خود پادشاه مزبور، اسکندر بدروازه ٔ تب که در سر راه آتن بود نزدیک شد ولی نخواست فوراً جنگ کند زیرا امیدوار بود که تبی ها پشیمان شده پوزش خواهند خواست ، ولی تبی ها جمع شده تصمیم کردند که تا آخرین نفس بجنگند و حال آنکه میدانستند برتری با قشون اسکندر است زیرا سپاه او مرکب بود از سی هزار پیاده وسه هزار سوار که تماماً ورزیده بودند و اسکندر این عده را برای حمله بایران حاضر کرده با کمال بیطاقتی منتظر بود که در یونان آرامشی برقرار گردد تا بتواند به آسیا برود، سپاه تِبی از ده هزار تجاوز نمیکرد و این عدّه را هم مردم شهرآماده کرده بودند زیرا اولاً آتنی ها جز فرستادن اسلحه کمکی نکردند و لاسدمونیها در ایسْتم منتظر بودند که ببینند عاقبت کار چه میشود. اسکندر با وجود فزونی قوه ٔ خود چون میخواست بکار یونان زودتر خاتمه دهد جارچیانی فرستاد جار زنند که هر کس از تبی ها به اردوی او بیاید پناه خواهد یافت ، در مقابل این کار اسکندر تبی ها هم جارچیانی ببالای دیوارهای شهر فرستاده اعلام کردند که هر کس با شاه بزرگ (یعنی شاه ایران ) و تبی ها بر ضد جبار متحد شود تبی ها اورا پناه خواهند داد، وقتی که اسکندر خبر این رفتار تبی ها را شنید از شدت خشم مانند آتش برافروخت و حمله را بشهر شروع کرد جنگ خونین بود و تبی ها با کمی ِ عده در مقابل قشون کثیرالعده و ورزیده ٔ مقدونیها سخت پا فشردند و پس از آنکه تیرهاشان تمام شد با شمشیر جنگیدند و تیراندازان کرتی ۞ را رانده تا نزدیک اسکندر تعقیب کردند. در این حال چون اسکندر دید مقدونیها از دلاوری تبی ها خسته و فرسوده شده اند امر کرد قشون تازه نفس او که در ذخیره مانده بود، یعنی آخرین قسمت قشون او وارد کارزار شود. مقدونیهای تازه نفس بر تبی ها تاختند با این امید که آنهارا هزیمت خواهند داد، ولی برخلاف انتظار اسکندر و آنها تبی ها باز مقاومت کردند و کشتاری مهیب درگرفت ، تبی ها جنگیهای خود را تشجیع میکردند، جنگهای نامی گذشته را بخاطر آنها می آوردند و بمقدونیها میگفتند اذعان کنید که مغلوب شده اید. در این احوال که اسکندر از عاقبت کارزار نگران بود ناگاه دید که یکی از دروازه های کوچک تِب نیمه باز است بی اینکه مستحفظ داشته باشد، و فوراً به پردیکاس امر کرد با عده ٔ خود داخل شهر گردد، و اوامر اسکندر را اجرا کرد، اما تبی ها که فالانژاوّل مقدونی را از کار انداخته بودند و به فالانژ دوّم پرداخته آنرا سخت عقب مینشاندند، و نزدیک بود شاهد فتح را بآغوش کشند ناگاه خبر یافتند که دشمن داخل شهر شده و بر اثر آن تصمیم کردند عقب نشسته در درون دیوارهای شهر بجنگند. ولی این عقب نشینی بواسطه ٔ فشاردشمن بنحوی صورت گرفت که باعث شکست تِبی ها گردید توضیح آنکه در میان گیرودار سوارهای تِبی با پیاده نظام تِب در یک وقت داخل شهر شدند پیاده های زیاد در زیر سم ّ ستوران لگدمال گشتند و عدّه ٔ کثیری هم از تبی ها معابر را گم کرده با اسلحه بخندقها افتاده مردند، ازطرف دیگر قشون مقدونی که در کادمه محصور شده بود ازاین موقع استفاده کرده ، بیرون آمد و به تبی ها حمله برده کشتاری زیاد کرد، پس از اینکه مقدونیها شهر را گرفتند باز تبی ها دست از جنگ نکشیدند. دیودور گوید (کتاب 17 بند 13): یک نفر تبی از مقدونیها امان نخواست بلکه جلو مرگ رفته با مقدونیها درآویخت ، کینه ٔ تبی ها بقدری بود که با وجود اینکه زخم برداشته و در حال نزع بودند مقدونیها را گرفته خفه میکردند یونانیهائی مانند تس پیان اهالی پلاته و غیره که در قشون مقدونی بودند و کینه ٔ تبی ها را از دیرگاه در دل داشتند؛ حالا موقع کینه توزی بدست آوردند و کمتر از مقدونیها شقاوت نکردند و حال آنکه شقاوتهای مقدونیها را حدّی نبود. کنت کورث که فریفته ٔ کارهای اسکندر است در این موقع نمیتواند خودداری کند و گوید (کتاب 1 بند 18): شقاوتی نبود که این شهر میدان آن واقع نشده باشد، کشتاری مهیب درگرفت و مقدونیها زن را از مرد و کوچک را ازبزرگ تمیز ندادند. دیودور گوید (کتاب 17 بند 13): زنان و اطفال بمعابد پناه بردند و مقدونیها آنها را به بدترین شکلی راندند، یونانی یونانی را میکشت ، پدر و مادر را اقوام آنها نابود میکردند. بالاخره شب دررسید و حکم غارت داده شد، و پانصد نفر مقدونی در موقع غارت بدست تبی ها معدوم گشتند، پس از اینکه شش هزار تبی بقتل رسیدند فاتح امر کرد دست از کشتار بردارند و از اهالی شهر آنچه باقی مانده بود بعدّه ٔ سی هزار نفراسیر شدند و این عدّه را اسکندر بمزایده گذاشته برده وار بفروخت . کنت کورث از قول کلی تارک ۞ گوید: مقدار غنائمی که نصیب اسکندر شد چهار صد و چهل تالان ۞ بود ولی برخی گفته اند که تنها از فروش تبی ها این مبلغ عایدگردید. شرح این جنگ را سایر مورخین بطور وحشت آور نوشته اند (پلوتارک ، اسکندر، بند 11،12 و آریان ، کتاب 1فصل 2 بند2،3 و کنت کورث ، کتاب 1 بند 13 و ژوستن ، کتاب 11 بند 3، 4). تسالیان چون به اسکندر کمک کرده بودند پاداش یافتند، اسکندر قرض آنها را بشهر تب که صد تالان بود بخشید و بعد در شهر تِب بعدّه ٔ کمی از اهالی آن که در میان شهر چند نفر کاهن بودند آزادی داد، در میان این اشخاص اسم زنی را تی موکله ۞ نام ذکر میکنند، قضیه ٔ او چنین بود: یکی از سرکردگان اسکندر این زن را اسیر و بی سیرت کرد وبعد از او پرسید که نفیس ترین اشیاء خود را کجا پنهان داشته ای ؟ تی موکله اشاره بچاهی کرده گفت در این چاه و چون سرکرده ٔ مزبور بلب چاه رفته خم شد تا در درون چاه بنگرد زن از پشت دو پای او را کشید بچاه سرازیرش کرد و در حینی که سرکرده ٔ مزبور بیهوده تلاش میکرد تا مگر از چاه بیرون آید تی موکله چند سنگ بسرش نواخته کار او را بساخت بعد کسان سرکرده او را گرفته نزد اسکندر بردند و او پرسید تو کیستی ؟ زن جواب داد «خواهر ته آژن ۞ یعنی آن کسی که رئیس تبی ها بود و برای آزادی یونان کشته شد. چون خواستم از دست بردی که بناموس من شده بود انتقام بکشم راهزنی را که شرف مرا ربوده بود کشتم اگر تو میخواهی روح سرکرده ات را با کشتن من راضی کنی بدان که برای زن عفیفه پس از اینکه عصمت او لگدمال شد ناچیزتر از همه چیز زندگانی است و هر قدر تو در ریختن خون من شتاب کنی باز دیر است زیرا من شرف خود و آزادی وطنم را بخاک سپرده و با وجود این هنوز زنده ام ». اسکندر ازین سخن بخود آمده گفت تقصیر با سرکرده ٔ من بوده و پس ازآن زن را ستود و امر کرد آزادش کنند و اقربایش را نیز از قید برهانند. اما شهر تب که در تاریخ یونان نام بزرگی داشت و مردان نامی از خود بوجود آورده بود از این زمان نیست و نابود شد زیرا اسکندر بشورای نمایندگان یونانی رجوع کرد تا معلوم دارند که با شهر تب چه باید کرد و چون مردمان ب ِاُسی و فوسه از اهالی تِب کینه ها در دل داشتند و تصور می کردند تا شهر تب بپاست دشمنی آنان برطرف نخواهد شد، برای نابود کردن تب گفتند تبی ها به خشیارشا در موقع لشکرکشی او به یونان کمک کردند شاهان پارس آنها را متحدین خود خواندند وسفرای آنها را شاهان مذکور حتی به خودشان مقدم میداشتند. بر اثر این حرفها معلوم است بنا بمیل اسکندر شورای مزبور رأی داد که دیوارها و عمارت این شهر را خراب و خاک تِب را بین فاتحین تقسیم کنند بنابراین مقدونیها در حالی که نی زنان آنها مینواختند شهر تب رادر یک روز از بیخ و بن برافکندند فقط بحکم اسکندر معابد و مجسمه های خدایان یونانی سالم ماند. و شهر تب پس از هشت قرن از زمان بنایش از صفحه ٔ یونان محو شد،بعدها پس از فوت اسکندر کاساندر ۞ پسر آنتی پاتر ۞ خواست برای لکه دار کردن اسم اسکندر شهر تب را از نو بسازد و با این مقصود دیوارهای قدیم این شهر را از نو بساخت ولی شهر مزبور مقام و مرتبه ٔ دیرین خود را دیگرنیافت : از این زمان ببعد تب شهری بود کوچک و گمنام که پیوسته دستخوش حوادث میشد و به فلاکت امرار زندگانی میکرد. (کنت کورث ، کتاب 1 بند14). آریان پس از اینکه شقاوتهای اسکندر و مقدونیها را شرح میدهد میگوید: این بدبختی که دامن گیر تب شد مجازاتی بود که خدایان از جهت سازش تبی ها با پارسیها برای این شهر تهیه کرده بودند. (کتاب 1 فصل 2 بند3). بعد مورخ مذکور گوید اثرات وحشت انگیز این واقعه در یونان چنان بود که نظیر آن هیچگاه دیده نشده بود. تقاضای اسکندر از آتن : اسکندر پس از اینکه کار تِب را بساخت رسولانی به آتن فرستاده خواست آن شهر از ناطقین خود اشخاصی که برضد اسکندر بودند و عده شان به ده میرسید به او تسلیم کند، در میان ناطقین دِموستن و لیکورگ از همه نامی تر بودند و اسم دموستن را مخصوصاً رسولان ذکر کردند. برای فهم مطلب باید بخاطر آورد که دموستن سخت تر و بدترین دشمن فیلیپ و اسکندر بود و بقدری نسبت به مقدونیها کینه میورزید که هیچ امیدوار نبود در صورت تسلیم شدن مورد عفو و اغماض گردد. راجع به او نوشته اند که پس از کشته شدن پیشنهاد کرد برای جاویدان کردن اسم پوزانیاس معبد کوچکی بیاد او بسازند و بشکرانه ٔ این واقعه خدایان را نیایش کنند و جشنها گیرند، نسبت به اسکندر هم بد میگفت . توضیح آنکه گاه او را بچه و گاهی بی حمیت میخواند، و نیز بالاتر ذکر شد که با آتّالوس همداستان بود و پیوسته او را بقیام بر ضد اسکندر ترغیب میکرد. امّا کینه ٔ اسکندر نسبت به آتنی ها از اینجا بود که آنها مجسمه ٔ فیلیپ را شکسته و بی احترامی های دیگر به اسکندر کرده بودند و بعد هم نه فقط تبی های فراری را پذیرفتند بلکه آتن بمناسبت واقعه ٔ زیر و زبر شدن تب عزادار شد و عید باکوس ۞ را نگرفت ، این را هم باید در نظر داشت که دشمنان دموستن همواره انتشار میدادند که او با شاه بزرگ روابطی دارد و از او برای برانگیختن یونان بر اسکندر پول میگیرد معلوم است که اسکندر از جهت شتابی که برای لشکرکشی بایران داشت تا چه اندازه از این انتشارات بخود می پیچید زیرا میدید که تحریکات دموستن نزدیک است نقشه ٔ او را عقیم گذارد باری رسولان اسکندر واردمجمع آتنی ها شده تقاضای اسکندر را بیان کردند و همین که این خبر در شهر انتشار یافت مردم آتن در موقع مشکلی واقع شدند از طرفی نمیخواستند اهانتی بشهر خود وارد آرند، از طرف دیگر رفتار اسکندر با تب برای آنان درس عبرت شده بود و میترسیدند که مبادا او با آتن هم همان معامله کند که با تِب کرد. بالاخره فوسیون ۞ که لقب پاکدامن داشت و با رفتار دموستن مخالف بود برخاسته گفت : این اشخاص باید نجات وطن را بر مرگ خود ترجیح دهند و اگر چنین نکننداشخاصی هستند ترسو و بی حمیت ولی مردم از این نطق برآشفته ناطق را از مجلس راندند. پس از آن دموستن بکرسی نطق برآمده گفت : «هان ای مردم ، فریب مخورید و تصورمکنید که با تسلیم کردن چند نفر از هموطنان ، اسکندراز شما دست باز خواهد داشت . مقدونیه کینه ٔ کسانی راکه بیدار و جسورند بدل دارد و درصدد افنای آن
ترجمه مقاله