اشطاءلغتنامه دهخدااشطاء. [ اَ ] (ع اِ) ج ِ شَطْء، بمعانی شاخ و برگ درخت و کشت ، و آنچه در گرد ریشه های درخت برآید. (از اقرب الموارد) (منتهی الارب ). رجوع به شطء شود.
