اشکفت
لغتنامه دهخدا
اشکفت . [ اِ ک َ ] (اِ) غار. (جهانگیری ). غار و رخنه ٔ کوه و اصل درآن شکاف و شکافته بوده . (انجمن آرای ناصری ). مغاره وغار و رخنه ٔ کوه . (ناظم الاطباء). شکفت :
برون آمد ز دروازه شتابان
نهاده روی زی اشکفت دیوان .
برون آمد ز دروازه شتابان
نهاده روی زی اشکفت دیوان .
(ویس و رامین ).