اصبار
لغت‌نامه دهخدا
اصبار. [ اَ ] (ع اِ) ج ِ صِبْر و صُبْر و صَبَر. (قطر المحیط). ج ِ صِبْر و صُبْر، کرانه و سطبری هر چیزی و طرف آن و ابر سپید. (آنندراج ) (ناظم الاطباء). || اخذه باصباره ؛ ای تاماً باجمعه ، قال الاصمعی اذا لقی الرجل الشدة بکمالها قیل لقیها بأصبارها. (اقرب الموارد). || ملأ الکاس الی اصبارها؛ ای الی رأسها. (اقرب الموارد) (قطر المحیط).
