اصداء

اصداء. [ اِ ] (ع مص ) اصداء فلان ؛ مردن وی . (از اقرب الموارد) (قطر المحیط). مردن . (منتهی الارب ) (آنندراج ). بمردن . || اصداء کوه ؛ آواز دادن آن .(از اقرب الموارد) (قطر المحیط). آواز دادن کوه . (منتهی الارب ). آواز بازدادن کوه . (تاج المصادر بیهقی ). || اصدأه طول العهد بالصقل ؛ ای جعله صَدِئاً؛ یعنی وی را فرومایه شمرد. (از اقرب الموارد).