اصفار
لغت‌نامه دهخدا
اصفار. [ اَ ] (ع اِ) ج ِ صَفَر، ماه مشهور پس از محرم . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد) (قطر المحیط). || (ص ، اِ) ج ِ صُفْر و صَفْر و صِفْر و صَفِر و صُفُر، بمعنی خالی و تهی . (از منتهی الارب ) (ناظم الاطباء) (قطر المحیط). اناء اصفار؛ ظرف خالی . (ناظم الاطباء). و رجوع به کلمه های مذکور شود.
