اصیلة
لغت‌نامه دهخدا
اصیلة. [ اَ ل َ ] (ع اِ) هلاک و موت . (منتهی الارب )(آنندراج ). هلاک و مرگ ، چون اصیل . اوس بن حجر گوید:
خافوا الاصیلة و اعتلت ملوکهم
و حملوا من اذی عزم باثقال .
|| اصل . (منتهی الارب ) (آنندراج ). || جمیع. همه : جاؤا باصیلتهم ؛ ای باجمعهم . و این گفته ٔ ابن سکیت است که زمخشری نقل کرده است . (از تاج العروس ). اصیلةالرجل ؛ جمیع مال با نخلستان او. (منتهی الارب ). اخذه باصیلته ،بنا بنقل ابن السکیت ؛ ای باجمعه ، و همچنین : جاؤا باصیلتهم و باصلتهم (محرکةً)، بنقل ابن اعرابی ؛ ای اخذه کله باصله لم یدع منه شیئاً. (از تاج العروس ). || و اهل طایف گویند: فلان را اصیله ای است ؛ یعنی ارضی قدیمی و موروثی دارد که در آن میزید. (از تاج العروس ).
خافوا الاصیلة و اعتلت ملوکهم
و حملوا من اذی عزم باثقال .
(از تاج العروس ).
|| اصل . (منتهی الارب ) (آنندراج ). || جمیع. همه : جاؤا باصیلتهم ؛ ای باجمعهم . و این گفته ٔ ابن سکیت است که زمخشری نقل کرده است . (از تاج العروس ). اصیلةالرجل ؛ جمیع مال با نخلستان او. (منتهی الارب ). اخذه باصیلته ،بنا بنقل ابن السکیت ؛ ای باجمعه ، و همچنین : جاؤا باصیلتهم و باصلتهم (محرکةً)، بنقل ابن اعرابی ؛ ای اخذه کله باصله لم یدع منه شیئاً. (از تاج العروس ). || و اهل طایف گویند: فلان را اصیله ای است ؛ یعنی ارضی قدیمی و موروثی دارد که در آن میزید. (از تاج العروس ).
