اعافة
لغتنامه دهخدا
اعافة. [ اِ ف َ ] (ع مص ) خداوند شتران عیوف شدن . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). کراهت داشتن شتران کسی از آب و نیاشامیدن آن را. (از متن اللغة) (از اقرب الموارد). خداوند شتران عیوف شدن و عیوف شتر تشنه که آب را بوی کند و ننوشد. (آنندراج ).
