اعین
لغت‌نامه دهخدا
اعین . [ اَ ی َ ] (اِخ ) ابن ضبیعةبن ناجیةبن غفال بن محمدبن سفیان بن مجاشعبن دارم تمیمی حنظلی دارمی . پسر برادر صعصعةبن ناجیة و جد فرزدق . صاحب استیعاب او را ذکر کرده و چیزی که دال بر صحابی بودن وی باشد نیاورده . وی در جنگ جمل جزء یاران علی (ع ) بود و همو بود که ناقه ٔ عایشه را پی کرد. (از الاصابة فی تمییزالصحابة). و رجوع به قاموس الاعلام ترکی اعین بن اصبیعة شود.
