اغصان

اغصان . [ اَ ] (ع اِ) ج ِ غُصن ، بمعنی شاخ درخت باشد که بر شاخ دیگر برآید یا عام است . (منتهی الارب )(آنندراج ) (ناظم الاطباء). ج ِ غصن . آنچه از ساقه ٔ درخت برآید درشت باشد یا نازک . (از اقرب الموارد). ج ِ غُصن ، بمعنی شاخ درخت است . (غیاث اللغات از کشف و منتخب ). ساقها و شاخهای درخت . (مؤید). اَغصُن . غُصون .غِصَنَة. (اقرب الموارد) (منتهی الارب ) :
از رویها بروید گلهای شنبلید
بر تیغها بخندد اغصان ارغوان .

فرخی .

سوزن از اوراق و اغصان او بزمین نرسیدی . (ترجمه ٔ تاریخ یمینی ص 410).
درزمان شد هیزمش اغصان زر
مست شد در کار او عقل و نظر.

مولوی .

بلبل گوینده بر منابر اغصان . (سعدی ).
|| به کنایه در فرزندان و اعقاب بکار رود : و اغصان که از اصول آن هر دو سر برآمده بودند اعقاب و فرزندان ایشانند. (تاریخ قم ص 252).