افوه الاودی

افوه الاودی . [ اَف ْ وَ هُل ْ اَ ] (اِخ ) لقب شاعر وحکیم معروف عرب دوره ٔ جاهلی است و اسم و نسب وی چنین است : صلاءةبن عمروبن مالک بن عوف بن حرث بن عبه (او ضبه )بن اودبن صعب بن سعدالعشیرة. وی بدان جهت که لبهایش درشت و دندانهایش ظاهر بود به افوه ملقب شد. و اودی نسبت است به اود که بطنی است از بطون سعدالعشیرة. او از بزرگان شعرای قدیم جاهلی و سید قوم خود و پیشوای آنان در محارب بود. و عرب او را از حکما میشمارند.او در حدود سال 50 هَ . ق . درگذشت . و در بعضی مآخذ افوه الاوذی بذال معجمه ضبط شده است . مواعظ و نصایح فراوانی از وی باقی مانده و اشعار بسیاری نیز از وی درباره ٔ محارباتش بجا مانده است . (از بلوغ الارب ) (از صبح الاعشی ) (از اعلام زرکلی ) (از قاموس الاعلام ترکی ). و رجوع به تاریخ الخلفا ص 135 و عقدالفرید و فهرست آن و البیان والتبیین و فهرست آن و عیون الاخبار ج 3 شود.