اقچه

اقچه . [ اَ چ َ / چ ِ ] (ترکی ، اِ) آقچه . اشرفی :
بیک دو بیت نود اقچه داد کافی کور
براوی من کو مدح خوان اشعار است .

خاقانی .

سحر بین شعر و شعرها بشکن
کان طلب اقچه سوی گاز فرست .

خاقانی .

مژدگانی که گل از غنچه برون می آید
صد هزار اقچه بریزند عروسان بهار.

سعدی .

قافله میشد به کعبه از وله
اقچه بستد شد روان با قافله .

مولوی .

رجوع به آقچه شود.