الثعلغتنامه دهخداالثع. [ اَ ث َ ] (ع ص ) آنکه زبانش مائل به «ثا» و «ع » باشد. من یرجع لسانه الی الثا، والعین . (منتهی الارب ) (اقرب الموارد). آنکه «س » را «ث »و «ر» را «ل » یا «غ » تلفظ کند. (از مهذب الاسماء).
