الحاظ
لغتنامه دهخدا
الحاظ. [ اَ ] (ع اِ) ج ِ لَحظه ، بمعنی اندرون چشم . باطن العین . (اقرب الموارد) (از المنجد). رجوع به لحظشود . || نظرهای گوشه ٔ چشم . (آنندراج ). صاحب تاج العروس گوید: لَحظ بمعنی لحاظ چشم (گوشه و مؤخر چشم ) است و جمع آن اَلحاظ است . یقال : فتنته بلحاظها و ألحاظها - انتهی .
