الهی تبریزی
لغت‌نامه دهخدا
الهی تبریزی . [ اِ لا ی ِ ت َ ] (اِخ ) میرزا مهدی . شاعر عهد نادرشاه افشار. در اصفهان زندگی میکرد و ذکاوت و فطانت بسیار داشت . در فنون هیئت و نجوم و علم احکام از مشاهیر آن عصر بشمار می آمد. ابیات شایسته و بلندی دارد، از آن جمله است :
سخت میترسم بحسرت انتظارم بگذرد
رفته باشم از خود آن ساعت که یارم بگذرد
ای که خاکم را بباد از جلوه ٔ خود داده ای
آن قدر بنشین که از پیشت غبارم بگذرد.
بر سر راهم الهی کیست پرسیدی ز غیر
کشته ٔ تیغ تغافل زنده ٔ نظاره ای .
(تذکرة المعاصرین حزین از دانشمندان آذربایجان ). و رجوع به صبح گلشن ص 35 و تذکرة المعاصرین تألیف حزین صص 113-115 و تذکره ٔ روز روشن ص 67 و الذریعة ذیل دیوان الهی تبریزی و فرهنگ سخنوران شود.
سخت میترسم بحسرت انتظارم بگذرد
رفته باشم از خود آن ساعت که یارم بگذرد
ای که خاکم را بباد از جلوه ٔ خود داده ای
آن قدر بنشین که از پیشت غبارم بگذرد.
بر سر راهم الهی کیست پرسیدی ز غیر
کشته ٔ تیغ تغافل زنده ٔ نظاره ای .
(تذکرة المعاصرین حزین از دانشمندان آذربایجان ). و رجوع به صبح گلشن ص 35 و تذکرة المعاصرین تألیف حزین صص 113-115 و تذکره ٔ روز روشن ص 67 و الذریعة ذیل دیوان الهی تبریزی و فرهنگ سخنوران شود.
