امانی کابلی
لغت‌نامه دهخدا
امانی کابلی . [ اَ ی ِ ب ُ ] (اِخ ) (میر...) شاعری از سادات کابل بود. در سال 981 هَ . ق . در زمان اکبرشاه به هندوستان رفت و در سال 1047 هَ . ق . در شهر جونپور درگذشت . وی در ماده تاریخ گفتن استاد بود، از اوست :
سینه چاک است و جگر ریش و دل افکار مرا
کرد عشق تو بصد درد گرفتار مرا
آه صد آه که سوز جگر و آتش دل
کرد رسوای جهان عاقبت کار مرا.
(از تذکره ٔ صبح گلشن ص 37) (قاموس الاعلام ترکی ج 2 ص 1033) (الذریعة قسم اول از جزء تاسع ص 94) (فرهنگ سخنوران ). و نیز رجوع به تذکره ٔ هفت اقلیم و طبقات اکبری شود.
سینه چاک است و جگر ریش و دل افکار مرا
کرد عشق تو بصد درد گرفتار مرا
آه صد آه که سوز جگر و آتش دل
کرد رسوای جهان عاقبت کار مرا.
(از تذکره ٔ صبح گلشن ص 37) (قاموس الاعلام ترکی ج 2 ص 1033) (الذریعة قسم اول از جزء تاسع ص 94) (فرهنگ سخنوران ). و نیز رجوع به تذکره ٔ هفت اقلیم و طبقات اکبری شود.
